Specjalne Strefy Ekonomiczne (SSE) zostały powołane w Polsce w 1994 r. jako narzędzie wspierania rozwoju gospodarczego i przyciągania inwestorów. Obecnie funkcjonuje 14 SSE, obejmujących tereny w całym kraju. Ich podstawą prawną jest ustawa z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych. Przyciągają one głównie przedsiębiorstwa z sektorów produkcyjnego, logistycznego i technologicznego, a ich największym atutem są zwolnienia z podatków CIT i PIT. Dzięki SSE firmy – zarówno krajowe, jak i zagraniczne – korzystają z preferencyjnych warunków prowadzenia działalności oraz wsparcia administracyjnego i infrastrukturalnego, wpływając na szybszy rozwój regionów, w których funkcjonują.
Od 2018 r. dotychczasowy model SSE został rozszerzony w ramach programu Polska Strefa Inwestycji (PSI). Oznacza to, że preferencje podatkowe przestały być ograniczone wyłącznie do granic stref, a mogą być przyznawane na inwestycje realizowane na terenie całego kraju – o ile spełniają określone kryteria jakościowe i ilościowe. SSE pełnią dziś funkcję operatorów PSI, obsługując przedsiębiorców i wspierając ich w uzyskaniu decyzji o wsparciu.
Na potrzeby niniejszego artykułu będziemy używać pojęcia Specjalnej Strefy Ekonomicznej – SSE, natomiast działalność nieobjętą SSE określamy jako nie-SSE, czyli NSE.